Over Frédéric
Geboren op 08 mei in het jaar onzes Heeren 1963.
Voornaam: Frédéric, roepnaam: Frikie, Frick, ...
Broer van twee zussen, Valérie (Pitouke) en Caroline (Carole), wat dus betekende dat hij zijn hele jeugd met de barbiepoppen moest meespelen... misschien is dit de reden van zijn latere beroepskeuze..., men zegt immers dat mannelijke verpleegkundigen altijd een vrouwelijk kantje hebben...
Frédéric volgde in het "Aangenomen College" te Sint-Truiden de richting Latijn-Wetenschappen, volgde nadien 2 jaar rechten aan 't unief te Leuven, maar ontdekte dat dit zeker "zijn ding" niet was en studeerde daarom wat hem veel beter lag, nl. verpleegkunde aan het Sint-Aloysiusinstituut te Lier.
Na de studies verpleegkunde moest hij eerst nog zijn legerdienst "uitzitten" (ja, ja,... in de tijd dat dieren nog spreken konden, bestond er ook nog zoiets als legerdienst...). Van dat "uitzitten" was er echter niet veel sprake, want op de dienst revalidatie van het militair hospitaal te Neder-over-Heembeek werd er toch stevig gewerkt... anderzijds was dit toch ook wel een plezante periode hoor...
Na de legerdienst startte Frédéric zijn job bij de UZ Leuven: tot 1998 als verpleegkundige op de afdeling oncologische heelkunde, dan 15 jaar als hoofdverpleegkundige op de dienst orthopedie in campus Pellenberg (gelukkig maar, want anders had hij Evi nooit leren kennen...) en sinds december 2012 opnieuw op oncologische heelkunde, ginds ditmaal als hoofdverpleegkundige.
Voornaam: Frédéric, roepnaam: Frikie, Frick, ...
Broer van twee zussen, Valérie (Pitouke) en Caroline (Carole), wat dus betekende dat hij zijn hele jeugd met de barbiepoppen moest meespelen... misschien is dit de reden van zijn latere beroepskeuze..., men zegt immers dat mannelijke verpleegkundigen altijd een vrouwelijk kantje hebben...
Frédéric volgde in het "Aangenomen College" te Sint-Truiden de richting Latijn-Wetenschappen, volgde nadien 2 jaar rechten aan 't unief te Leuven, maar ontdekte dat dit zeker "zijn ding" niet was en studeerde daarom wat hem veel beter lag, nl. verpleegkunde aan het Sint-Aloysiusinstituut te Lier.
Na de studies verpleegkunde moest hij eerst nog zijn legerdienst "uitzitten" (ja, ja,... in de tijd dat dieren nog spreken konden, bestond er ook nog zoiets als legerdienst...). Van dat "uitzitten" was er echter niet veel sprake, want op de dienst revalidatie van het militair hospitaal te Neder-over-Heembeek werd er toch stevig gewerkt... anderzijds was dit toch ook wel een plezante periode hoor...
Na de legerdienst startte Frédéric zijn job bij de UZ Leuven: tot 1998 als verpleegkundige op de afdeling oncologische heelkunde, dan 15 jaar als hoofdverpleegkundige op de dienst orthopedie in campus Pellenberg (gelukkig maar, want anders had hij Evi nooit leren kennen...) en sinds december 2012 opnieuw op oncologische heelkunde, ginds ditmaal als hoofdverpleegkundige.
Frédéric heeft een ferme zoon Vincent (1992) waar hij ontzettend veel van houdt...
Sinds 2002 zijn er ook de twee Whippets Bounty en Baïla waarmee het steeds een plezier is om lange wandelingen te maken.
Drinken doet Frédéric graag, zeker als het icetea is... stripverhalen lezen doet hij nog steeds veel, zelfs een Suske & Wiske ..., lopen is een hobby, alhoewel de knietjes beginnen tegen te pruttelen..., ondertussen is mede dankzij pa Vanbrabant het plezier in het fietsen meer dan toegenomen!
En dan natuurlijk het magische jaar 2012, waarin hij "zijn Evi" ontmoette... een ontmoeting die zoals ondertussen al wel duidelijk is, uiteindelijk leidde tot ons huwelijk !!!
Ondertussen kan Frédéric alleen maar beamen wat zijn Evi schrijft over al die sjaaltjes, schoenen, kleren, sjakosjen, ... maar natuurlijk is er nooit iets tussen om aan te doen... die uitspraak zal elk (gehuwde) man ondertussen wel kennen zeker...
En dan natuurlijk het magische jaar 2012, waarin hij "zijn Evi" ontmoette... een ontmoeting die zoals ondertussen al wel duidelijk is, uiteindelijk leidde tot ons huwelijk !!!
Ondertussen kan Frédéric alleen maar beamen wat zijn Evi schrijft over al die sjaaltjes, schoenen, kleren, sjakosjen, ... maar natuurlijk is er nooit iets tussen om aan te doen... die uitspraak zal elk (gehuwde) man ondertussen wel kennen zeker...